چند وقتی بود که به ریاست بیمارستان شاکی شده بودیم که ما سرمون شلوغه و برای مواقعی که CPR پیش میاد نیاز هست که مثل همه بیمارستانها یک تیم مجزا متشکل از یک پزشک عمومی و پرستارهای ورزیده و آموزش دیده CPR به عنوان کد ۹۹برای این کار در نظر گرفته بشه تا سرعت عمل هم بالاتر بیاد.
چند روز پیش دستورالعمل کد ۹۹ که برای اعلام CPR در نظر گرفته شده رو روی بورد پاویون نصب کردن
بجز شیفت صبح که بیمارستان پزشک عمومی هم داره، در سایر ساعات شبانه روز مسئولیت تیم CPR با رزیدنت کشیکه!
اومدیم کارمون رو سبک تر کنیم،کد ۹۹ هم شدیم!
جالب اینجاست که برای اعلام CPR باید شماره ای گرفته بشه که قبلا برای اینکه بگیم غذامون رو بیارن باهاش تماس می گرفتیم!!!!!
پ ن : ندارد
یه نفر این کارا رو فردا بهم یاداوری کنه که تا ظهر انجام بدم
۱- رفتن به بیمارستان
۲- ویزیت یک بیمار باقیمانده
۳- تحویل گرفتن بیمارهای جدید برای ماه بعد
۴- ملاقات استاد محترم
۵- احتمالا کلاس
۶- پژوهشکده بوعلی
۷- بانک شماره ۱
۸- آژانس مسافرتی شماره ۱
۹- بانک شماره ۲
۱۰- آژانس مسافرتی شماره ۲
۱۱- شیرینی فروشی
۱۲-آجیل فروشی
...
هرچند این معادله کاملا فراگیر نیست
اما به نظر من برای عامه مردم،در بسیاری از موارد
حاصل ضرب میزان احساس خوشبختی در مدت اون یه عدد ثابت و یکسانه
*چند روزی بود که یک بهونه داشتم برای درس نخوندن، آپ نکردن، توی فکر بودن و ...
اما تموم شد
به هر شکلی که بود
**روزهای بی استاد و کم کار پایان سال رو به پایانه و به روزهای پرکار نوروز نزدیک می شم
پ ن: برای اعتراض به فیلم موهن ۳۰۰ به اینجا بیاین: http://www.petitiononline.com/wpci96c/
راجع به کشیک استاژرها با مدیر گروه صحبت کردم
جلسه سازنده ای بود
چرا این همه مخالفت می کنین؟!
باور کنین زمانی که من استاژر بودم با کمال میل توی کشیکهایی که موظف شده بودم حاضر می شدم
چند بار هم داوطلبانه کشیک دادم
پ ن : چراغ سبزی هم روشن می شود شبی
که دوست داری صبر کنی
قرمز شود
پشتش بایستی...
به این نتیجه رسیدم که استاژرهای بخش ما باید حداقل بصورت نیمه وقت کشیک بدن
توی بخشهای دیگه در مقطع استاژری با اصول و جزئیات شرح حال و معاینه خاص همون بخش آشنا می شن و در دوران اینترنی بیشتر وقت رو می شه صرف آموزش تشخیص و درمان کرد.
اما توی بخش روانپزشکی، با توجه به اختصاصی بودن شرح حال و interview ،
باید در دوران اکسترنی تمرکز بیشتری روی این مساله بشه
بخصوص اینکه اغلب اینترنهایی که وارد بخش ما می شن یادگیری interview رو تقریبا از صفر شروع می کنن و این باعث می شه بیشتر اوقات کشیکشون روی این مساله تمرکز داشته باشه و از تشخیص گذاری و بخصوص درمانهای روانپزشکی چیز زیادی عایدشون نخواهد شد.
اما اگه وقتی که اکسترن باشن توی کشیک کنار دست اینترن و رزیدنت بشینن و با اصول و تکنیکهای interview آشنا بشن، وقتی اینترن شدن دستشون جلو هست و می شه آموزش کاملتر و مفیدتری رو انجام داد.چون واقعا یک پزشک عمومی بیشتر نیاز داره که درمانهای بیماریهای رایج رو یاد داشته باشه تا اینکه بخواد یک interview کلاسیک رو که براش کاربردی هم نخواهد داشت یاد بگیره
پیشنهادش رو همین روزا به مدیر گروه ارائه می دم
پ ن:درس خوندن رو دوباره شروع کردم
به پاروکستین رسیدم...