self esteem

* کلا زیاد اهل فیلم دیدن نیستم

تاریخ آخرین سینما رفتنم رو هم بخاطر نمیارم

اما بعضی وقتا بعضی فیلما و حواشی اونها آدم رو قانع می کنه که ببینه اونارو

وقتی چند جا خوندم که فیلم اخراجیها کار ضعیفیه با خودم می گفتم: بابا اینا خیلی کارشناسی نگاه کردن لابد! اما ۲ روز پیش اتفاقی این فیلم دستم اومد.

من قبل از این فیلم هم از ده نمکی انتظار کارگردانی نداشتم.بهرحال باید بگم عنوان فیلم منتخب تماشاگران یه عنوان دهان پرکن و توخالیه و نشون می ده مردم توی کشور ما برای سرگرمی به سینما می رن،شاید دوس دارن نیازشون برای خنده رو به هر شکلی که شده تخلیه کنن.

ده نمکی در اخراجیها هیچ حرفی برای گفتن نداشت. نه کار جدیدی توی سینمای کشور درست کرد و نه کار گذشته ها رو بهبود داد. نه بازیگر جدیدی معرفی کرد و نه از بازیگرهای قدیمی بازی جدیدی گرفت. کارش این بود که از چن تا بازیگر باسابقه در همون نقشهایی که هر کدومشون بارها و بارها بازی کرده بودن استفاده کرد. نکته دیگه اینه که اخراجیها نقطه قوتی تصویری و سینمایی نداشت که بخواد ارزش صحبت کردن  داشته باشه و اگه فیلمنامه ش توی یک برنامه رادیویی هم اجرا می شد نمی شد گفت که چیزی رو از دست دادیم که فیلمش رو ندیدیم. حتی فیلمنامه ش هم چیز خاصی نداشت و برپایه شوخی های چیپ که گاه حریم نزاکت رو هم خدشه دار می کرد استوار هست.

ده نمکی با این فیلم نشون داد که نه تنها اهل کارگردانی نیست،بلکه در آینده هم نمی شه متصور بود که این کاره بشه. و مقابل رفتارش توی مراسم اختتامیه جشنواره فجر همیشه یه علامت سوال باقیه.چرا که انتخاب از طرف تماشاگران هم براش زیاد بود.

**پ پ ن: دلم؟! خیلی وقته که هاپو خوردتش